Ποιο μπορεί να είναι το ιδανικό γεύμα όταν σε αυτό βασικό συστατικό είναι το κόκκινο κρέας;
Για να καταλάβουμε ποια θα έπρεπε να είναι τα απαραίτητα συνοδευτικά χρειάζεται πρώτα να έχουμε καλά στο μυαλό μας την πορεία από το στόμα ως το αίμα των βασικών ουσιών που περιλαμβάνονται σε ένα τέτοιο γεύμα. Μια διαδικασία που αποτέλεσε το βασικό κομμάτι ενός πειράματος πρώτα σε ποντικούς και μετά σε ανθρώπους.
Σε μια ομάδα έδωσαν προς κατανάλωση γεύμα με κρέας αρκετά πλούσιο και σε λίπη και σε μιαν άλλη το ίδιο γεύμα συνοδευόμενο από ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Τι έγινε;
Η κατανάλωση του λιπαρού κρέατος τροφοδοτεί τον οργανισμό, μεταξύ άλλων, με τριγλυκερίδια και χοληστερόλη. Η χοληστερόλη αντίθετα από ό,τι μπορεί να νομίζει κάποιος, δεν είναι άχρηστη στον οργανισμό διότι χρησιμοποιείται στη σύνθεση κάποιων ορμονών αλλά και των κυτταρικών μεμβρανών γιατί τους δίνει την απαραίτητη ελαστικότητα και αντοχή. Χρειαζόμαστε περίπου 300 mgr (χιλιοστόγραμμα) την ημέρα και από αυτά οι τροφές μάς δίνουν το 15% ενώ το υπόλοιπο το συνθέτει το συκώτι. Φθάνοντας στο στομάχι τα τριγλυκερίδια και η χοληστερόλη συναντούν τις εκκρίσεις της χολής και διάφορα ένζυμα για να προκύψουν από τη συνάντηση αυτή λιπαρά οξέα, χοληστερόλη και μια νέα πολύ οξειδωτική ουσία, η μαλονδιαλδεΰδη (MDA). Για να φθάσει εκεί που πρέπει η χοληστερόλη χρειάζεται να μπει κι αυτή στο αίμα, τη συνηθισμένη οδό μεταφοράς στον οργανισμό.
Επειδή όμως από μόνη της δεν διαλύεται στο αίμα συνδέεται με πρωτεΐνες διαλυτές στο αίμα και φτιάχνεται ένα συγκρότημα γνωστό με το όνομα λιποπρωτεΐνη (γενικά οι λιποπρωτεΐνες είναι σύνθετες ομάδες πρωτεϊνών μαζί με τριγλυκερίδια ή χοληστερόλη). Κοιτάζοντας μάλιστα μια ανάλυση αίματος διαπιστώνουμε πως έχουμε τρεις κατηγορίες λιποπροτεϊνών με βάση την πυκνότητα. VLDL, LDL, HDL. Η πρώτη (Very Low Density Lipoprotein), δηλαδή η χαμηλότερης πυκνότητας, είναι για τη μεταφορά των τριγλυκεριδίων. Η δεύτερη (Low Density Lipoprotein) σχετίζεται με τη μεταφορά της χοληστερόλης στα κύτταρα και η τρίτη (High Density Level) με τη μεταφορά ενός μέρους της στο συκώτι για να αποικοδομηθεί.
Όταν λοιπόν υπάρχει μεγάλη ποσότητα χοληστερόλης προς μεταφορά στα κύτταρα με το όχημα της LDL, μπορεί να περισσέψει ένα μέρος της και να παραμείνει στο αίμα. Εκεί, ουσίες έντονα οξειδωτικές, όπως η μαλονδιαλδεΰδη, οξειδώνουν την LDL που κυκλοφορεί και την κάνουν κυριολεκτικά «αγνώριστη» για τα κύτταρα, άρα μη χρησιμοποιήσιμη πλέον. Παραμένει λοιπόν και λιμνάζει στις αρτηρίες δημιουργώντας τις αθυρωματικές πλάκες. Εδώ βλέπουμε μάλιστα ότι και ο όρος «κακή χοληστερίνη» είναι εντελώς αδόκιμος αλλά απλά τον έχουμε συνηθίσει και δεν τον αλλάζουμε (πιο εύστοχο θα ήταν να λέγαμε «LDL, η πιο επικίνδυνη λιποπρωτεΐνη).
Τι έγινε λοιπόν με την άλλη ομάδα που μαζί με το κρέας στα μέλη της χορηγούσαν και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί; Αυτοί τα κατάφερναν καλύτερα διότι οι πολυφαινόλες εξουδετέρωναν στο στομάχι, αρκετά νωρίς δηλαδή, τις οξειδωτικές ουσίες όπως είναι η MDA και έτσι αποδείχθηκε μειωμένος και ο κίνδυνος για την εναπόθεση των λιποπρωτεϊνών. Όσο για το ιδανικό γεύμα, θα το δούμε στο επόμενο, αφού μάθουμε ποια είναι η περιεκτικότητα σε πολυφαινόλες και αλκοόλ των ποτών που πίνουμε πιο πολύ.
Έτσι έχουμε:
- Κόκκινο κρασί: 107 χιλιοστόγραμμα (mgr) από συνολικά 11 διαφορετικές πολυφαινόλες και 9,6 γραμμάρια αιθανόλης (οίνος 12 αλκοολικών βαθμών).
- Λευκό κρασί: 10,4 mgr από συνολικά 12 διαφορετικές πολυφαινόλες.
- Ροζέ: 10 mgr από συνολικά 6 διαφορετικές πολυφαινόλες.
- Μπίρα: 3,28 mgr από συνολικά 7 διαφορετικές πολυφαινόλες και 4 γραμμάρια αιθανόλης.
- Ουίσκι και βότκα 40 βαθμών: 1,25 mgr από 2 διαφορετικές πολυφαινόλες και 32 γραμμάρια αιθανόλης.
- Ούζο 45 βαθμών: 36 γραμμάρια αιθανόλης και καθόλου πολυφαινόλες.
- Ρούμι 50 βαθμών: 0,43 mgr από 2 πολυφαινόλες και 40 γραμμάρια αιθανόλης.
Σύμφωνα με τις συστάσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας η κατανάλωση αλκοόλ δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 3 πρότυπα ποτήρια για τους άνδρες και τα 2 για τις γυναίκες.
Αναρτήσεις
Δημοσίευση σχολίου